Canım dayıma... 28.12.2011

Bugün çok can yandı dayım gidişinle yaktın içimizi... Tam 8 yıl oldu sesini duymayalı. 8 yıl önce bugün ne de soğuktu Mersin buz tutmuştu hastane, sonu gelmeyen o koridorlar. Doktorlar sessizce gelince yanımıza nasıl da inlemişti o hastane feryadımızla. 
Annem, teyzem, yengem, dayımlar, yavruların, yeğenlerin ve tüm dostların darmadağın olmuştuk öylece.
Daha bir gün önce konuşmuştuk ertesi sabah özel odaya alınacaksın diye. Sana, hastaneden çıkacağımızı eve gidip sohbet edeceğimizi söylerken nasıl da uzaklara dalmıştı gözlerin bilemedim dayım bilemedim...

Ne güzel gülmüştün nasıl ısıtmıştın içimizi nasıl umut vermiştin 27 Aralık'ta. Çok değil sabaha karşı odanı temizletirken toprak örttü üstünü... Usulca duruyordun karşımızda ne ses ne hareket, hayatımda hiç görmediğim kadar durgundun, durgundum, durgundu her şey... Zaman bile geçmişti bizden öylesine ağırdı ki yaşamak boğazımda düğüm, çaresizliğim...
Seni anlatan dostların sana ağlayan gözler hep sıcaklığınla, sözlerinle yine senle avundu teselli buldu. Nasıl güzeldin, sen arkadaştın, abiydin, kardeştin, yoldaştın herkese hepimize... 
Hala ararsam cevap verir misin acaba diyorum bazen elim gidiyor telefona ardından aklım gidiyor. Gözlerim dolu dolu düşünürken seni aklıma geliyor son sözün 'hayat her şeye rağmen devam ediyor...'
Haklıydın haklısın da hayat devam ediyor sesini nasihatini duymadan senle çok güzel olacakken. Sana anlatacaklarım ne de çok birikmiş nasıl ihtiyacım var tavsiyelerine o eşşiz yorumlarına.

Yüreğinin güzelliği gülüşüyle ışıldayan gülüşüyle derdini, kederini saklayan canım dayım sen bu dünyaya sığmayacak kadar büyüktün dar geldi varlığına canına biliyorum şu an en güzel yerden izliyorsun bizleri söylediklerin, sözlerin ömrümün ebedi armağanı. Seni çok seviyorum Cezmi dayım nur içinde yat mekanın cennet biliyorum...